Вечный я

Материалы VI-ой научной конференции Института по изучению истории и культуры СССР, 16-19 мая 1955 г., Мюнхен, с. 69-71

Абсурдист из Ганцевичей

Павел Трапянок

Друзья и коллеги, – рад сообщить вам, что отыскалась первая публикация Михася Гуревича – поэта, чья биография для нас пока больше состоит из пробелов, нежели из заполненных граф, и чья жизнь оборвалась так внезапно и трагически [1]. Наши изыскания на этом пути, безусловно, будут продолжаться и далее.

Еженедельник «Наша Ніва», № 3, 11 ноября 1920 г., Вильно

Плынь

Міхась Гурэвіч

Ад рэдакцыі.

Маем гонар першае публікацыі й спадзяемся на далейшае плённае супрацоўніцтва.

Журыцца сонца ў плыткаводьдзі,

туга лагодная блішчыць,

распачынае шчыльна ўзбродьдзе –

дзе хваля ў хвалі ўтульна сьпіць

7 лютага 1916 г.

Жыцьцё мінулым ураўнуе

й боль, і кветак мільгацьцё,

й далягляды ўжабракуюць,

як у паўноч бацьцё,

якому дзе ж ваўшчасьціць вочы,

дый дум цяжарнае быцьцё

ні з кім не падзяліць, не ўкрочыць, –

і прагне з ранку забыцьцё,

й птушка ў полі маланцуе –

ў рацэ вада не застаіць,

і ветру лес напрамак дуе,

й зоркам хвоямі блішчыць

7 лютага 1916 г.

Ланцугі – ўскруць,

ваўзвыш – паверхі,

Венерай ладзіцца Зямля,

абвешчаны тугой па сьмерці –

бясконцы, ўсхільны, вечны – я

5 чэрвеня 1916 г.

Сам-на-сам лепш не вырашаць

праблемаў позірку ў былое,

тых таямніц лепей аддаць глыбіні

ва ўспамін другому –

хто службу там спраўнее ладзіў,

які, бы вартавы ў засадзе,

цябе аклікне «хто йдзе?»

дый з-за люстэрка на сьцяне

табе насустрач руку цягне

2 студзеня 1917 г.

За ўсім ня ў моцы я дагледзіць,

але ж, у траўні, салаўём,

табе я шчырае магу даверыць, –

што пазамеж з жыццём,

што клопата не мае ў разе

даверлівага жніўя,

якое пад сярпом падзе адразу, –

як ты – пад трэлі салаўя

7 ліпеня 1917 г.

[1] Den mystiska död till sjöss. Göteborgs Handels- och Sjöfartstidning, Göteborg, Sverige, 29 september 1932, s. 5

Игорь Савченко

Минск, февраль 2017- январь 2018